Gisteren las ik de volgende prikkelende tekst als motto van de dag: “Onze grootste handicap is ons denken. Vertrouw op jouw hart”. Op het eerste gezicht een vreemde uitspraak, aangezien het vermogen tot denken als ons grootste kapitaal wordt gezien. Onontbeerlijk voor onze overleving als soort. En wat heeft dit vermogen ons bovendien niet tot enorme ontwikkeling gebracht.

In het Westen identificeren we ons met ons denken. Ik denk, dus ik ben. Tot en met: als ik niet meer ‘normaal’ kan denken (bijvoorbeeld als gevolg van Alzheimer), kan ik er maar beter helemaal niet meer zijn.

Lees verder…

Het concept ‘gewoon’ berust, denk ik, op een misverstand. ‘Gewoon’ bestaat niet. Wél de illusie van gewoonheid. Dat heeft iets te maken met je conformeren aan de geldende gedragsregels en opvattingen in een heersende (sub)cultuur op een zodanige manier dat je niet opvalt, in negatieve of positieve zin. “Doe maar gewoon…”. We worden aangemoedigd om ons aan te passen, in te houden en niet op te vallen, misschien wel om ons te beschermen tegen het gevaar van er niet bijhoren, een buitenstaander worden.

Lees verder…

Gisteren gaf ik een workshop Stembevrijding op een landelijke lotgenoten-dag voor volwassen kinderen van een psychisch zieke ouder. Een dag van herkenning en uitwisseling. Een dag ook van bewustwording van beperkende patronen en van stappen zetten op weg naar meer eigen levensruimte. Wat een rijke ervaring!

Lees verder…

Het schrijvertje

Het zomert in oktober;
de lage zon trekt me het oude land weer in
waar achter verre en nabije ruis een oeroude stilte klinkt
Een boerensloot, een berm en een weg
en aan de overzijde
de grootsheid van het land met al wat leeft en zindert in de velden.
Geluid van trein, tractor, vliegtuig,
vogelzang en krekels:
Hier en nu en eeuwigheid.
Mijn ziel haalt adem
als ik tussen oud en nieuw
ga zitten aan de kant.
Bijna stilstaand watertje met modderbodem
Eenzaam schrijvertje aan het oppervlak.
Het schrijft een lied
dat heet:  “Ik ben van betekenis”

“Het enige lied dat kan mislukken, is het lied dat niet gezongen wordt” (Jan Kortie)

Deze zin geeft voor mij weer waar het bij Stembevrijding om gaat. Het gaat er niet om dat iets lukt, maar dat je het doet!

Ik ken van mezelf heel goed het verlangen om stappen te zetten, naar contact, naar groei, naar iets nieuws. En dat ik ervoor terugdeins uit angst voor afwijzing of mislukking. De angst om niet te voldoen, niet (goed) genoeg te zijn, kan mij enorm in de greep houden. Het houdt me klein en zorgt ervoor dat ik niet ‘van de grond kom’.

Lees verder…