“Het enige lied dat kan mislukken, is het lied dat niet gezongen wordt” (Jan Kortie)

Deze zin geeft voor mij weer waar het bij Stembevrijding om gaat. Het gaat er niet om dat iets lukt, maar dat je het doet!

Ik ken van mezelf heel goed het verlangen om stappen te zetten, naar contact, naar groei, naar iets nieuws. En dat ik ervoor terugdeins uit angst voor afwijzing of mislukking. De angst om niet te voldoen, niet (goed) genoeg te zijn, kan mij enorm in de greep houden. Het houdt me klein en zorgt ervoor dat ik niet ‘van de grond kom’.

Ik leerde de afgelopen jaren, tijdens mijn opleiding tot Stembevrijder, dat de dingen niet bedoeld zijn om te lukken, maar om van te leren. Dat geeft al wat ontspanning. Tegelijk: de angst is er ook. Maar daar komt ook moed om de hoek kijken. Met moed zet ik soms stappen die ik eerder niet durfde te zetten. Dat geeft ruimte! Ik neem méér van mijn eigen levensruimte in. Ik kom meer tot leven.

Zo werkt het precies met zingen. Het begint met aanvaarden waar ik nu ben, hoe mijn stem nu blijkt te klinken. Het is zoals het is. Dan is er vaak ook een verlangen voelbaar…. om méér van mijn levensruimte in te nemen: mijn Ziel wil zingen!

Begrippen als ‘mooi’ of ‘lelijk’ spelen geen rol meer. De uitdaging die ik dan voel is om steeds meer aanwezig te zijn in mijn zingen, mét alles wat er in mij is. In respect voor het tempo waarin ik de stapjes daartoe kan zetten, mijn eigen tempo.

Het kan niet ‘fout’ gaan. Nooit!