“Het lied in mij verstomt.
De woorden blijven weg.
De bron is opgedroogd….
de leegte blootgelegd.
Wat leeg en stom in mij
nét niet het zonlicht vangt
draagt stil haar lot en wacht
het worden van de dag….”

Een stukje tekst uit een liedje dat ik een jaar of 10 geleden maakte, dat een gemoedstoestand uitdrukt waar ik me zo nu en dan in terugvind. Zo kan ik me voelen, soms naar aanleiding van een gebeurtenis, maar ook wel zonder duidelijke reden. Dan voel ik geen inspiratie, ik kom niet van grond, nergens zin in, afgesloten. Herkenbaar?

Me zo voelen duurt soms wel een tijdje. Hoe dan verder? ‘Stil mijn lot dragen en het worden van de dag wachten’? Daar zit wel wat in. De dingen veranderen voortdurend…dus ook hier komt ook verandering in. Alleen zou ik nu niet meer zeggen ‘stil mijn lot dragen’.

Aanvaarden dat dit gevoel er nu is…daar begint het mee. Dit helemaal onder ogen komen, niet wegmoffelen, wegrationaliseren of negeren. Daar is niets meewarigs aan. En er dan uiting aan geven! Liefst niet in de vorm van zeuren en klagen of afreageren op mijn omgeving. Wel open zijn over hoe ik me voel (wat nog best lastig kan zijn!) En ik zoek een plek en een moment voor mezelf en zing het uit. Of speel ongecensureerd op de piano. Dat kan er heftig aan toe gaan…en dat geeft flink wat lucht!
Dus ‘stil’, nee…

Als ik zo vastzit in mijn ‘opgedroogde bron’ en mijn ‘leegte’ betrap ik mezelf soms op een subtiel gehecht zijn aan dit gevoel. Iets in mij vindt dit ook wel wat prettigs hebben. Want het geeft me toestemming om even niet te ‘moeten’. Als ik dat bespeur kan ik me met recht afvragen of er dingen in mijn leven zijn die teveel energie aan me onttrekken zonder me energie te geven. Klopt de balans nog? En dieper zelfs: leef ik in overeenstemming met wie ik in wezen ben? Ben ik ‘waar’?

Vastzitten en in leegte blijven hangen heeft soms ook te maken met angst voor een volgende stap. Ik ben aan een nieuwe fase toe maar daarvoor moet ik over een drempel. Daar kan ik zo tegenop zien dat ik innerlijk bevries. Soms is het ook nodig om een tijdje ‘ondergronds’ te gaan om kracht te verzamelen voor de nieuwe groeifase…

Om verder te komen en beweging te krijgen in mijn ‘leegte’, helpt het mij om letterlijk in beweging te komen. Wandelen, dansen, een beetje wroeten in de tuin…als mijn lichaam er maar helemaal in meedoet. Als ik in denken blijf hangen draai ik dol, maar zodra de (fysieke) levensenergie in mij gaat stromen komt er ruimte.

Dan kan ik me ook weer verbinden met waar het mij om gaat en kunnen het licht en de inspiratie weer gaan doorsijpelen in het donkere fort waarin ik me begraven had. Om door mij weer doorgegeven te worden!

Voor mij is dit een natuurlijk proces, als dag en nacht of de wisseling van de seizoenen. Het is niet erg om me zo te voelen. Wel vervelend, maar niet erg. Zingend, wandelend, dansend, eerlijk naar mijzelf kijkend en ook geduldig wachtend zie ik ‘de dag worden’.

Het liedje eindigt met:”Laat me er weer zijn…”
Als een unieke bloem, die soms de blaadjes slap laat hangen of ondergronds gaat, maar altijd weer oprijst voor een nieuwe en gulle bloei.

Een heel goed 2013!!!