Vorige week assisteerde ik in een dagworkshop Stembevrijding voor vrouwen. Vrouwen in allerlei levensfasen, met verschillende achtergronden, mét en zonder zangervaring. Vrouwen met één gemeenschappelijk verlangen: ruimte geven aan hun stem. Zo’n verlangen is heel groot en tegelijk omgeven door grote schroom.

Er wordt een vrije ruimte geboden, waarin je mag zijn wie je bent. Sommigen betreden die ruimte enthousiast en gretig. Anderen gaan schoorvoetend over de drempel, al hun moed verzamelend voor een eerste stap in de vrije ruimte. Eindelijk, misschien na lange tijd of voor het eerst, zo’n stap zetten, is niet zelden ontroerend. Niet alleen voor degene die zingt…zeker ook voor wie erbij mag zijn. We herkennen elkaars pijn en vreugde. De verbondenheid en onderlinge support die ontstaan op één zo’n dag, tussen mensen die elkaar voorheen niet kenden, is prachtig.

Ontroering kan tranen meebrengen. Veel soms. Dat vinden we ongemakkelijk, of zelfs als iets om je voor te schamen. Maar tranen maken los wat vastzat. Daarom luchten ze ook zo op. Het is smeltwater!

Het mooiste zinnetje hierover las ik in ‘De ontembare vrouw’ van Clarissa Pinkola Estés: ” Tranen tillen je boot van de rotsen, van droge grond, en voeren hem stroomafwaarts naar een nieuwe, betere plaats”….