Ik word door de gevolgen van een val voor een tijdje ‘stilgezet’. De ervaring van fysiek beperkt zijn en noodzakelijke rust vraagt om aanvaarding. Me ertegen verzetten helpt niet. Maar zit er meer in? Wat geeft deze ervaring mij? 

Overgave….dat lijkt het toepasselijke woord hier. Een oefening in overgave aan het leven zoals het nu is. Hier houdt voor een groot deel mijn controle op. Ik merk dat mijn lichaam de weg wijst. Het vraagt om liefdevolle aandacht. Gaf ik dat dan eerder niet, vraag ik mij af? Mijn hoofd altijd de regie, mijn lichaam het nederige voertuig daarvan. Nu de rollen omgekeerd.

Mijn hoofd is vaak vol onrust. Het wil ‘doen’, zich manifesteren in de wereld. Het zoekt bevestiging van mijn bestaan en wil het controleren. Er is ook een laag in mij waarin ik gewoon ‘ben’. Van daaruit hoeft er niets bewezen of gezocht te worden. En er hoeft ook niets vermeden te worden. Er is eigenlijk geen vraag meer naar bestaansrecht of de voorwaarden daarvoor….ik bén er eenvoudigweg.

In de periode waarin ik het minst kon was het het minst moeilijk om gewoon te ‘zijn’, omdat andere opties wegvielen. Precies toen las ik in een tekst van Miranda Macpherson het begrip ‘Ego-relaxation‘. Dat is typisch een woord dat bij mij blijft haken als een soort anker. Een woord dat mijn recente ervaring beschrijft. En méér nog: me ook de weg wijst wanneer ik op een of andere manier weer verstrikt raak in innerlijk ‘gedoe’. 

Want dat gebeurt onvermijdelijk. Zodra ik weer wat op de been ben begint ook mijn hoofd weer te malen. Zoek ik bevestiging en wil ik overal grip op krijgen. Dan voelen ‘niet-weten’ of ‘niet-kunnen-doen’ als leegte. Hoe houd ik mij overeind? Daar roert zich mijn Ego.

Uit spiritueel getinte teksten krijg ik nog wel eens de indruk dat het ‘Ego’ iets verkeerds zou zijn. Of in elk geval iets dat beteugeld dient te worden. Dan zou ik dus weer hard aan het werk moeten om hem eronder te krijgen. Het Ego wordt ook beschreven als de “uitdrukking van wie we zijn…..het zorgt voor afweermiddelen om het kwetsbare, ware Zelf te beschermen…en aan de behoeften ervan tegemoet te komen.”(‘Chakrapsychologie’, Anodea Judith) Een sterk Ego is zo bezien in wezen een belangrijk en waardevol instrument voor ons bestaan in de wereld. Maar wel een instrument….ik val er niet mee samen.

‘Ego-relaxation’ herinnert mij eraan dat er in de basis niets in stand gehouden of gered hoeft te worden. Ik kan innerlijk een beweging van ontspanning maken, alsof ik een diepe zucht slaak en mijn opgetrokken schouders laat zakken. Ik ben hier al, thuis. De manier waarop ik mij uitdruk in het leven kan zich dan vrij ontvouwen. En zacht, mild en liefdevol, naar mezelf en anderen.

Hardleers als ik ben, vergeet ik nu ik aan het opknappen ben regelmatig hoe ik me ook kan overgeven aan het bestaan. Dan kan zo’n begrip me even wakkerschudden: relax!!!