Ik vraag dagelijks aan mensen om me heen, die ik ontmoet of spreek, hoe het met ze gaat. Het is een gewoonte, gebaseerd op oprechte interesse. Soms betrap ik mezelf erop dat ik die vraag stel vanuit een bijna gedachteloos automatisme. In de vraag klinkt dan al mijn verwachting mee dat mensen eenvoudigweg met “goed” zullen antwoorden. Dit ervaar ik soms ook zelf als mensen aan mij de vraag stellen ‘hoe het is’. Dan hoor ik in de vraagstelling het gewenste antwoord al. Er klinkt niet in door dat de optie ‘niet goed’ ook welkom is, laat staan een heel verhaal over hoe het precies met me gaat. Dus ‘goed’ is dan gewoon een handige oplossing. Dan hebben we het sociaal wenselijke begin van een gesprek maar vast gehad.

Wat betekent eigenlijk ‘goed’? Wanneer gaat het goed met mij? Als het leven vlekkeloos verloopt? Als ik lekker in mijn vel zit? Als ik gezond en fit ben en veel leuke dingen beleef? Als de dingen gaan zoals gepland? Als er niets vervelends aan de hand is met één van mijn dierbaren?

Wat zeg je als iemand vraagt ‘hoe het is’, wanneer de vraagsteller tenminste interesse laat blijken en ruimte geeft voor je oprechte antwoord? Zelf twijfel ik nogal eens over ‘goed’. Als ik bovenstaand rijtje mogelijke criteria afga, dan kan ik dat niet altijd volmondig zeggen.

De dingen gaan niet altijd goed, er zijn zorgen of problemen waarvoor geen oplossing is. Al loopt het op enig moment in het eigen leven schijnbaar helemaal op rolletjes, dan is er nog een heleboel niet goed in de grotere wereld om je heen. En liggen nieuwe zorgen altijd in het verschiet.

Maar er is tegelijk een heel ander niveau, waarop het dan voor mij tóch ‘goed’ is. Niet omdat dat moet, maar omdat ik dat zo beleef. Ook als de omstandigheden lastig of pijnlijk zijn, kan ik mijn leven als rijk en vol ervaren. Dan kan ik levendigheid ervaren in de emotionele achtbanen. Kan ik ervaren dat er altijd ook zoveel is waar ik intens dankbaar voor ben. Kan ik voelen dat ik er gewoon ben temidden van alle turbulentie. Dus, ‘het’ gaat niet zo goed, maar met mij gaat het goed, zou dan mijn reactie kunnen zijn.

En dat gaat ook niet altijd op. Soms ben ik het zicht op dat andere niveau kwijt, en voel ik me verloren. Fijn als er dan mensen zijn, met wie ik dat kan delen, bij wie ik even kan leunen. Mensen die verdragen dat er soms geen oplossing is, die niet onderuitgaan als ik het niet meer weet. Die gewoon aanwezig zijn, ruimhartig en aandachtig. Zo iemand wil ik zelf ook graag zijn, voor anderen. Ik besef dat dat kan beginnen bij het bewust stellen van de vraag “hoe is het met je?”.