Soms gaan de dingen anders dan ik had gedacht of gehoopt. Hoeveel in mijn leven kan ik werkelijk controleren en naar mijn hand zetten? Tot op zekere hoogte kan ik het verloop van mijn leven beïnvloeden. Zo gezond mogelijk leven, investeren in mijn toekomst en mijn relaties, mijn prioriteiten stellen en persoonlijke doelen nastreven. Het leven ‘op de rit’ hebben, in de gewenste richting; wie wil dat niet?

Maar er komen kinken in de kabel. In de vorm van innerlijke of uiterlijke tegenstrevers. Het leven van alledag is weerbarstig en soms ronduit ondoorgrondelijk. Ik blijk zelf grillige zijpaden in te slaan in plaats van het aangeharkte pad af te lopen, of anderen om mij heen ontregelen mijn routeplan. Achter iedere hoek wacht een mogelijk onaangename verrassing. Verwachtingen blijken vaak valse profeten.

Als het niet ‘op de rit’ is, loop ik vast. Dan kom ik in leegte terecht, waarin ik geen richting weet. Waarin ik me teleurgesteld of moedeloos kan voelen. Dat kost tijd, “woestijntijd” las ik ergens.

Wanneer ik een tijd worstel met dit soort gevoelens, komt er ook het besef van iets anders: dat er een uitnodiging is om dieper te voelen in wat voor mij écht wezenlijk is. Wat ‘wil’ het leven mij leren over mijzelf?

Daarmee is er niets opgelost, maar mijn perspectief verschuift toch subtiel. Iets in mij wordt zacht, bereid tot loslaten. Zo kan wat zich voordoet als leegte, ruimte blijken te zijn….