“Weet, dat het licht er is. Weet, het licht dat blijft. Weet, ook als alles duister is, het licht is er.” Zo schrijft pastor Nico Essen in het parochieblad vlak voor Pasen. Hij beschrijft de essentie van zijn werk als pastor, ‘herder’ van de gemeenschap, als ‘weten van Licht‘. Prachtig vind ik die omschrijving.

Zelf heb ik eens een liedje geschreven, getiteld: ‘Herinner je het licht‘. Dat gaat over hetzelfde. Er is Licht, dat is er altijd. Je kunt vergeten zijn dat het er is, dan zijn er hopelijk mensen die het je weer tonen of in herinnering brengen.

Op basis waarvan kun je van Licht weten? Of het je herinneren? Vanuit geloof? Dat vind ik een lastig concept. Geloof in de betekenis van ‘iets voor waar aannemen op basis van vertrouwen in iets of iemand buiten mijzelf’. Vroeger was dat heel gewoon. In onze huidige tijd is dat voor velen problematisch. En, denk ik, terecht. Je kunt iets niet ‘weten’ op basis van geloof. We kunnen wel dingen weten (tot het tegendeel is bewezen) op basis van wetenschap.

Maar ‘weten van Licht’ is van een andere aard. Het is een weten van het hart. Dat bestaat niet buiten de eigen geleefde en belichaamde ervaring. Daarmee is het nog niet wetenschappelijk bewijsbaar. Het kan zelfs volstrekt redeloos zijn. Maar het is toch ook geen geloof. Ik denk, dat echte pastors en andere ‘Lichtdragers’ van dit Licht getuigen en het telkens doen oplichten omdat ze het zelf zien en beleven, vanuit het diepste van hun wezen.

Dit ‘weten’ is niet voorbehouden aan speciale mensen. Het is als een fakkel die we aan elkaar kunnen doorgeven. Een vuur dat we samen brandende houden. Er zijn er, die waken in de nacht, zodat het vuur niet uitgaat.

Voor mij geldt, dat ik dit ‘weten van het hart’ sterk beleef als ik zing. Daarom zing ik zo graag, en niets liever dan samen met anderen voor anderen!