Gisteren las ik de volgende prikkelende tekst als motto van de dag: “Onze grootste handicap is ons denken. Vertrouw op jouw hart”. Op het eerste gezicht een vreemde uitspraak, aangezien het vermogen tot denken als ons grootste kapitaal wordt gezien. Onontbeerlijk voor onze overleving als soort. En wat heeft dit vermogen ons bovendien niet tot enorme ontwikkeling gebracht.

In het Westen identificeren we ons met ons denken. Ik denk, dus ik ben. Tot en met: als ik niet meer ‘normaal’ kan denken (bijvoorbeeld als gevolg van Alzheimer), kan ik er maar beter helemaal niet meer zijn.

In meditatie of mindfulness oefen je je om je gedachten waar te nemen en los te laten, waardoor je ruimte ervaart tussen je denken en jezelf. Je neemt waar dat je niet samenvalt met je denken.

Het denken heeft als ‘core business’: problemen oplossen. Er is altijd wel een probleem actueel of het denken creeërt zelf een probleem om z’n tanden in te zetten. Daarbij vertoeft de denker graag in het verleden of de toekomst. Wanneer we ons hiermee identificeren raken we los van ons lichaam en los van het huidige moment. Dit, ons lichaam en het huidige moment, zijn evenwel de enige plekken waar we kunnen ervaren dat we léven! Zie hier: ons denken als onze grootste handicap….

Wat is dan ‘vertrouwen op jouw hart’? In onze cultuur wordt ‘voelen’ minder gewaardeerd dan denken. ‘Kennis’ wordt met denken in verband gebracht. Maar er bestaat ook een kennis en wijsheid van het lichaam en van het hart!  Dat ervaar je als je spontaan of intuïtief iets doet, voordat je denken zich er mee heeft kunnen bemoeien. Dat heeft de mooiste momenten, de meest intense wendingen in je leven tot gevolg.

Je hart volgen, soms ’tegen beter weten in’, is leven als een dwaas. Het hart kent geen problemen. Er valt niets op te lossen. Het hart, als representant van de Liefde, hoeft niet te tobben en te piekeren, te wikken en te wegen. Het wéét. Het ís. Het wil geven en ontvangen. Het denken zaait daar twijfel, vraagtekens, scheiding, angst. Wie is er uiteindelijk ‘in charge’?

In het Franse en Engelse woord voor moed, ‘courage’, zit het Latijnse ‘Cors’, dat hart betekent. Er is moed nodig om vanuit je hart te leven. Als het denken niet het hoogste woord voert voelen we ons kwetsbaar. Ik vermoed dat dat kwetsbaar voelen dan weer door het denken als probleem wordt opgevoerd terwijl het dat voor het hart niet is.

Als ik op het punt sta te gaan zingen voel ik mijn hart flink tekeer gaan. Er komt een kwetsbaar moment aan. Het moment dat ik mijn klank los ga laten. Mijn hoofd vindt er van alles van. Gedachten van beperkende aard schieten door me heen. Toch wil het lied gezongen worden. Wie ben ik dan?

Als Stembevrijder daag ik je uit om ‘jezelf te snel af te zijn’. Zodat je, voordat je in je denken verstrikt raakt, je lijf, je hart, je ziel uitdrukt. Met de moed van een dwaas.