Een tijdje geleden verdiepte ik me in wat ‘adem’ is. Adem is een belangrijk element bij zingen. Geoefende zangers gebruiken adem bewust, doelmatig, om een muzikale frase naar wens vorm te geven. We kunnen ons ademhalingsapparaat leren kennen en beheersen. Maar wat is ‘adem’ op een dieper niveau?

Zonder adem geen leven….dat weet iedereen, maar meestal zijn we ons nauwelijks bewust van onze adem. Normaal gesproken adem je vanzelf. Zo vanzelf, dat het meer is alsof we be-ademd worden, levenslang. Pas als je bijvoorbeeld door ziekte benauwd wordt kost het je zelf merkbaar inspanning.

Als je werkelijk bewust en actief ademt (wanneer je niet ziek bent) merk je hoe oppervlakkig je gewoonlijk ademhaalt. Zo gebruiken we een groot deel van onze adem-capaciteit niet. Je voelt méér naarmate je intenser ademhaalt. Een diepere ademhaling betekent meer levendigheid, meer gewaarworden, meer energie.

‘Inspiratie’, letterlijk ‘inademing’, verwijst naar een ander aspect van adem. Namelijk dat van bezieling. We worden niet alleen be-ademd, maar ook bezield. Door wie, of wat? Noem het God, het Goddelijke, Het Leven Zelf?

Als je het zo bekijkt is adem een instrument om dieper in contact te zijn met onszelf, de gevoelens in ons binnenste. Een anker om helemaal in het moment-nú van onszelf te zijn, hoe dat ook is. En ook een voertuig om in verbinding te zijn met het hogere..goddelijke, waar we deel van uitmaken en wat ons overstijgt.

Via adem kan ik in contact komen met wie ik in wezen ben, en daar uiting aan geven als mijn unieke stem. Die stem die niemand anders kan laten horen, die nooit ergens anders zal klinken dan hier, nu.

Mijn ademhaling gaat door zolang ik leef. Levenslang heb ik deel aan een grote ademhaling. Ik wordt uitgenodigd. Het leven gebeurt…ik mag eraan meedoen, een klein beetje, of méér, of op vol vermogen!