Nog even, dan word ik 50. Een mooi, rond getal! De laatste jaren gingen veel mensen om me heen mij voor in het 50 worden en ik heb gemerkt dat dat soms gepaard ging met nostalgische en zelfs licht paniekerige gevoelens. Alsof er met het bereiken van de 50 ( bij anderen de 65) iets definitief afgesloten wordt: de jeugdige levensfase.
De ‘jeugdige levensfase’ zindert van de mogelijkheden. Mogelijkheden voor het doen van opleidingen, het vormgeven van werk, relaties, gezin, het hebben van plezier, creativiteit, het verwerkelijken van jeugd-dromen. De meeste mensen associeren jeugd met zich vitaal, actief, levendig, ‘aantrekkelijk’ voelen. Het bereiken van het magische getal 50 wekt kennelijk de verwachting dat deze mogelijkheden en dat positieve levensgevoel sterk zullen afnemen. Maar waarom?
‘Jeugd’ strekt zich uit tot op hoge leeftijd! Mijn eigen moeder van 91, als meest nabije voorbeeld, heeft tot mijn vreugde weinig aan jeugdige frisheid ingeboet! Datzelfde zie ik bij veel andere ouderen van haar generatie, die kunnen genieten van kleine dingen, willen blijven leren, zich verbinden met anderen, creatief om weten te gaan met beperkingen. Jeugd is niet gebonden aan een jong uiterlijk of een vitaal lijf.
‘Youth is overrated‘, althans in de strikt biologische zin. Het valt me bijvoorbeeld vaak op hoe veel ouder wordende (65+) popmuzikanten vol passie en creativiteit blijven creëren en optreden. Juist popmuziek heeft traditioneel de associatie met jeugdcultuur. Verrassend genoeg vind ik het werk van oudere artiesten alleen maar eerlijker, rijker en helderder worden, ook als de fysieke mogelijkheden beperkter zijn. Ik noem hier muziek als voorbeeld, maar het geldt voor het leven als geheel.
Toen ik de documentaire ‘Young@heart’ zag, over het gelijknamige Amerikaanse pop-koor van ouderen (gemiddeld 80), was ik zeer geraakt door de onbevangen levenslust en het relativeringsvermogen van deze zangers en zangeressen. Ja, ze hadden last van ( soms zeer ernstige) kwalen, hadden het nodige meegemaakt in hun lange leven en droegen daar de sporen van, maar bleven gretig om het leven volop te leven en hun belevingswereld te vergroten. Met hun prachtige doorleefde stemmen bleven ze voluit zingen en optreden, zolang het maar kon. Schaamte, ijdelheid en onzekerheid….ach, ballast, die hadden ze achter zich gelaten. Wanneer mensen het gevoel hebben dat er niet zoveel hoog te houden is, komt de essentie naar buiten. Wonderschoon!
Zo hoop ik ouder te worden, júist na mijn 50-ste! Met steeds minder ballast en onnodig gedoe, met steeds meer essentie. Dat is misschien de felbegeerde ‘wijsheid’ die wel aan ouderen wordt toegeschreven.
Dan kom ik op de tekst bij bovenstaande afbeelding: “The universe thought you were a good idea”. Dat is toch het mooiste besef waartoe je kunt komen op je verjaardag? Het vat samen waarvoor verjaardagen bedoeld zijn: om te vieren dat jíj, juist jíj, er bent! Daar zélf helemaal van doordrongen te zijn vind ik nog niet zo eenvoudig. Niet eens vanwege een gebrek aan zelf-waardering, maar misschien wel vooral omdat er van dat besef voor mij ook een appèl uitgaat: om helemaal tot volle bloei te komen en daarvan uit te delen in dit leven. Ik mag aan de bak!